Een liefdesverhaal dat geen tijd kent.
Vermaak en verdieping gaan ook in deze vierde roman weer hand in hand. Met onder andere de grootste misvatting over de liefde, een hindernis die ervoor zorgt dat onze zelfliefde zich zeer traag ontwikkelt.
Toeval is een gevolg van een oorzaak die we niet begrijpen.
De reden waarom ik zoveel aandacht geef aan zelfreflectie en levensverdieping is niet omdat ik vromer, geliefder of foutloos wil worden, maar omdat het de enige manier is om mijn onwetendheid af te breken. Met het voordeel dat ik steeds meer zelfliefde ervaar, en de liefde steeds beter begrijp.
Het ego is onze grootste vijand en tegelijkertijd ook onze grootste vriend.
Het ego geeft problemen en tegelijkertijd ook de oplossing.
Het ego is een wolf in schaapskleren maar ook een schaap in wolfs-kleren.
Wanneer je het ego begrijpt ben je ontwaakt en volg je steeds meer de wil van je ziel in plaats van de wil van je ego. Je bewustzijn heeft zich dan verhoogd tot een niveau dat je begrijpt dat in werkelijkheid niets goed of fout is, maar dat we tijdelijk fouten kunnen maken. Foute keuzes maken we met ons ego. We volgen dan de wil van ons ego. Wanneer ons ego-gedrag niet minder wordt, staan we stil en ervaren we steeds meer gevoelens van onrust, onmacht, leegte en eenzaamheid. We willen juist dat de gevoelens van rust, macht, voldaanheid en geborgenheid toenemen, wat gebeurt als we de ziel volgen.
We hebben allemaal dromen, wensen, ambities. Sommige zijn groot, andere klein. De grote dromen noemen we sprookjes omdat ze niet realistisch lijken. Er zit een (ego) stemmetje in ons hoofd die roept: 'het is tijd verspilling, doe niet zo naïef, het lukt toch niet.'
