We hebben allemaal dromen

We hebben allemaal dromen, wensen, ambities. Sommige zijn groot, andere klein. De grote dromen noemen we sprookjes omdat ze niet realistisch lijken. Er zit een (ego) stemmetje in ons hoofd die roept: 'het is tijd verspilling, doe niet zo naïef, het lukt toch niet.'

Je kunt dit stemmetje willen zien als de waarheid, omdat het je beschermd tegen onnodige teleurstellingen, fouten maken en afwijzingen. Het stemmetje wint dan direct en je dromen komen niet uit. Het is een makkelijke weg, maar hij is doodlopend en saai weet ik uit ervaring. Door mijn gevoeligheid heb ik deze omweg regelmatig genomen

Je kunt het stemmetje ook als je vijand zien door er tegen te vechten of door het te negeren, maar dan wint het vaak al bij de eerste tegenslag die je te verwerken krijgt, of bij het uitblijven van gewenste bevestigingen van anderen op je vooruitgang die je groots naar buiten hebt gebracht. Een grote kans dat je hierdoor niet alleen je gedrag maar ook jezelf veroordeeld, en uit schaamte of schuldgevoel je dromen niet meer waar wil maken. Je gelooft, want je hebt het tenslotte ervaren, dat je harde werken tijdverspilling was, dat je naïef was om te denken dat het je zou lukken. De vergissing is dat je te vroeg hebt willen oogsten, want een sprookje creëren is een proces dat veel aandacht, tijd en energie kost. Naast die droom heb je nog vele ander doelen die aandacht, tijd en energie kosten en je hebt ook vele andere verantwoordelijkheden in je leven, waardoor je nog veel meer geduld op moet zien te brengen. Jezelf niet veroordelen, maar de schuld aan een ander of aan het leven geven, geeft je vaak de kracht om door te zetten en opnieuw te beginnen. Je ego creëert zo ruimte voor je. Deze weg bevat diepe kuilen en afgronden, je moet heel wat kritiek, afwijzingen en veroordelingen kunnen verdragen, om je staande te houden. Maar je ego heeft wel een manier gevonden om verder te gaan en het niet op te geven. Deze weg was totaal ongeschikt voor mijn karakter, omdat ik niet alleen mezelf maar ook mijn ego gedrag veroordeelde. Ik begreep dat ik zelf verantwoordelijk was, en herkende mijn gedrag als ego zodat het niet geschikt meer was om weg te komen bij zelfveroordeling.

Een andere oplossing is de weg met kleine kuilen en één waarbij je jezelf niet of zelden veroordeeld. Wat daarvoor nodig is om die te bewandelen: Omarm het ego-stemmetje, die je wilt beschermen tegen teleurstellingen en fouten, als een tijdelijke vriend op je reis. Want hij geeft je de tijd en ruimte om je doel te kunnen bereiken als je verstand het geduld er nog niet voor heeft. Zonder geduld werk je vaak niet hard genoeg, niet lang genoeg om je eigen sprookje te kunnen creëren. Je verwacht het misschien niet van het ego, maar het heeft een goede oplossing als je verstand nog niet voldoende geduld heeft. Want je ego-stemmetje zorgt ervoor dat je je vooruitgang nog niet als iets groots durft te zien, en/of ze niet groots durft te delen met de buitenwereld. Je wilt eerst nog meer leren, nog harder werken. Je wilt leren van jezelf en van een handje vol mensen die je vertrouwd, omdat je weet dat ze jou niet zullen veroordelen, maar enkel je werk of ideeën zullen beoordelen. Als je begrijpt dat je ego-stemmetje, wat je egogedrag is, de taak van het verstand op-zich neemt omdat het verstand zelf het geduld nog niet heeft, (geduld is bewust ruimte en tijd maken) dan kun je het ego-stemmetje omarmen. Want je begrijpt dan dat je je doel toch kunt bereiken, omdat je doel niet verwoest word door de werkelijke vijand: zelfveroordeling. Wanneer je dit ego-gedrag kunt omarmen dan betekend het dat je het niet meer nodig hebt, je kunt hem dan loslaten als een oude vriend. Wat weer betekend dat je je bewustzijn hebt verhoogd, en dat je meer wijsheid, mededogen en geduld hebt gecreëerd in jezelf.

„Met andere woorden: als je begrijpt dat en wanneer je jezelf veroordeeld, heb je de omweg die het ego creëert niet meer nodig, je creëert dan bewust ruimte en tijd in je leven als het nodig is. Je hebt geduld zonder onnodig lang stil te staan. Zonder geduld is onnodig lang stilstaan beter dan je mogelijkheden in je leven verwoesten omdat je geen doel, wilskracht, dromen meer hebt door zelfvernietiging.“

Ik heb mijn twee grootste doelen mede dankzij mijn ego-gedragingen bereikt omdat ze mijn verstand de tijd en ruimte gaven om kennis op te doen. Het is dus echt geen sprookje, je kunt van je egogedrag gaan houden. Als kind en als volwassen vrouw was het mijn wens, mijn sprookje, dat een diep intens verdriet, een heimwee naar...,(ik wist niet waarnaar) zou verdwijnen. Op mijn 44 ste is het laatste stukje gevoel van verdriet verandert in rust. Het was gelukt! En door mijn keuze om veel aandacht en tijd te besteden aan dit proces, aan mijn zoektocht, waren de gevolgen nog veel groter, veel mooier. Ik genoot nog meer van het leven en ontwikkelde tijdens het proces weer een grote wens: ik wilde een nieuw sprookje maken. Want het levensproces kwam steeds duidelijker voor me te staan en ik wilde delen wat ik begreep, ik wilde een boek schrijven. ‘Onmogelijk, niet realistisch, tijdverspilling,’ zei het stemmetje weer.

Dit voorjaar, komt Crystal, het laatste deel van mijn romantrilogie, De Legende van Bilaneiland,uit. Waarin ik uitgebreid uitleg hoe het egogedrag toch ook liefdevol blijkt te zijn. Ook al is het wel de bedoeling dat we er steeds meer, en liefdevol afscheid van nemen. 

Sprookjes: lang zullen ze leven.

Annette